Info 2
Diane heeft een klare kijk op de samenleving en ontwikkeld daaromtrent haar eigen filosofie, die ze inderdaad op geheel eigen wijze in beeld brengt, in woord én in beeld. Voor haar is een titel van een werk immers nooit zo maar een titel. Het is een spel van woorden die wel poëzie lijken, doch de kijker steevast benieuwd maken naar het beeld dat bij deze woorden hoort. Een beeld dat vaak ook een spel is van vormen, soms op het abstracte af, dikwijls pijnlijk raak en zeer actueel. Een wat vreemde wereld, vervagende beelden, als wil ze haar onderwerpen, of zijn het gedachten, of misschien de dingen die ze rondom zich ervaart, hullen in mist. Gevangen in “vervreemding”…. Haar eigen innerlijke vragen, twijfels wellicht ook, verbeeldt ze in een op het eerste zicht ietwat naïeve, maar bij nader toezicht én inzicht op een accuraat duidelijke manier. Minder attractieve onderwerpen krijgen een vriendelijker gezicht door ze te verwerken in een scene waarin kinderen vaak de hoofdrol spelen. Kinderen vertederen immers en zegt het spreekwoord niet dat de waarheid uit een kindermond komt? Enig sarcasme is haar bij dat alles niet vreemd. Ze gaat op zoek naar het essentiële in het leven van de mens en durft het daarbij aan om, in haar ogen onbelangrijke dingen, te banaliseren. Sociale thema’s gaat ze al evenmin uit de weg, want het fenomeen mens boeit haar.
Diane werkt bij voorkeur op kleinere formaten, is heel gedetermineerd in wat ze wil bereiken en aarzelt niet een beeld dat niet aan haar eigen verwachtingen en voorstelling voldoet, te overschilderen en herbeginnen. Veelkleurig is haar werk meestal niet, doch als er warmte moet van uitgaan, gaat die er ook van uit. En als een onderwerp het koud maakt in haar hart, merk je dat evenzeer. Haar werk is niet gekonterfeit, maar direct en met overtuiging geschilderd. En het ontbreekt haar zeker niet aan fantasie, kunde en maturiteit. Ook zij is academisch geschoold en reeds een flinke tijd “op weg”, zoals dat heet. Doch zoals ze zelf zegt is kunst voor haar een middel om zich uit te drukken, bij voorkeur op een persoonlijke wijze. Haar werk te promoveren tot een klankbord van haar ziel. Soms had ik het gevoel dat die gevangen zit in een bizarre, vreemde wereld, in een labyrint van gedachten en gevoelens. Steeds op weg, gaat ze door middel van verf en doek op zoek, gaat ze het gesprek aan met zichzelf en met haar onderwerp, om uiteindelijk met u, de kijker, de communicatie aan te gaan. Bij de toeschouwer de emotie teweeg te brengen die haar heeft bewogen en aan de grondslag ligt van de uiteindelijke creatie. Want het doel van elke echte kunstenaar is toch om communicatie en emotie teweeg te brengen bij de kijker. Emotie kan eenvoudig in de vorm zitten, doch ook in de inhoud, en bij voorkeur in beiden. En het is juist dat wat me in het werk van Dian zo heeft geboeid. “Huisje, boompje, hegje” is aan haar niet besteed. Haar kunst draagt een heel andere stempel, een heel ander accent, namelijk inhoud, kracht en eigenheid. Gevoelens oproepen, tot nadenken stemmen, een universele boodschap van liefde uitdragen. Je vindt het allemaal terug in deze boeiende tentoonstelling.
Het wordt u niet opgedrongen,doch wacht geduldig om “ontdekt” te worden en de communicatie met u aan te gaan. Ik wens u alvast veel genoegen en een fijne, bijzondere ervaring op uw ontdekkingstocht.
Dirk Maris 15 oktober 2010